‘Data controllers’ ofwel ‘verwerkingsverantwoordelijken’, zijn alle bedrijven of instellingen die persoonsgegevens verzamelen en daarbij beslissen wat zij met de verwerkte gegevens doen. Hiernaast zijn er ook ‘data processors’ oftewel ‘gegevensverwerkers’. Dit zijn partijen die de gegevens uitsluitend namens de controllers/verantwoordelijken verwerken.

In de praktijk wordt het right to be forgotten met name gelinkt aan zoekmachines, waarvan Google in Europa een dominante positie inneemt. Google is tegelijkertijd controller en processor, en dus verantwoordelijke en verwerker in één).

Ten tijde van de Costeja-rechtszaak (die de conceptie van het ‘vergeetrecht’ betekende), stond dit nog niet vast en was een belangrijke afweging of een zoekmachine een data controller is. Het Europees Hof oordeelde uiteindelijk dat Google (en daarmee de meeste andere zoekmachines) als data controller beschouwd konden worden. Ten eerste, zo stelde het Europees Hof, verzamelt Google systematisch en constant data, waaronder persoonsgegevens (daarnaast is Google een verwerker van persoonsgegevens vanwege het ophalen, opslaan, organiseren, bewaren, openstellen en beschikbaar maken van deze gegeven). Tot slot stelde het Hof dat Google daarbij de controle heeft over het doel van het verwerken en de manier waarop dat gebeurt. Alles bij elkaar leidt ertoe dat Google, en alle zoekmachines die werken volgens vergelijkbare principes, als data controller beschouwd kunnen worden. Daarmee is het vergeetrecht van toepassing op deze zoekmachines en dienen zij zich aan deze regels te houden.